αχ δεν μπορώ τις αλλαγές. Το διπλανό διαμέρισμα ξενοικιάζεται μετά από 20 χρόνια. Σήμερα πήγα και είχε κούτες παντού. Οι τοίχοι άδειοι. Σε έναν μήνα δεν θα ακούγεται κανείς από δίπλα. Σκέφτομαι τις μουσικές που ακουγόντουσαν, τις φωνές, τα κλάμματα των μωρών, τις κατσαρόλες που κοπανάγαν, τη φωνή που βάζαμε από τον φωταγωγό σε περίπτωση που θέλαμε κάτι. Οι άνθρωποι προχωράνε τη ζωή τους. Τους δόθηκε μια ευκαιρία να ζήσουν ανθρώπινα στην επαρχία. Και εγώ κολημένη εδώ να ονειρεύομαι την επόμενη εκδρομή, να μυρίζω νοερά το βρεγμένο χώμα, να ακούω τα κύματα.
Δεν μπορώ τις αλλαγές σας λέω!
