δεν θέλω ν' αντικρίζω άνθρωπο ούτε για καλημέρα

Στραβά μου έχει κάτσει η πανσέληνος. Βασικά μου έχει κάτσει στραβά καιρό τώρα. Μαζεύω μαζεύω μέσα μου (δυστυχώς όχι και απ'έξω μου) και νοιώθω ότι θα σκάσω (φούσκωμα έχω, όχι πάχος). Τα μικρά μικρά θέματα τρώνε ενέργεια, τόση που ούτε είχα φανταστεί ποτέ μου. Εφορίες, πολεοδομίες, δικαστήρια, και όλα για μαλακίες. Και όταν δεν φταις στη δίνει! Και στη δίνει ακόμα περισσότερο, όταν δεν έχεις πειράξει κανέναν. Οταν είσαι σωστός και οι άλλοι γύρω λάθος και προσπαθούν να βγούν και απο πάνω. Και πρέπει να είσαι βράχος για να στηρίζεις και άλλους. Και εύχεσαι να είσαι από τους βράχους που θα αργήσει να φάει η θάλασσα. Κάποιες στιγμές σκέφτομαι ότι υπάρχει κόσμος που υποφέρει από σοβαρά θέματα. Και όμως αυτό δεν είναι παρηγόρια. Ο καθένας μας θεωρεί τα δικά του τα ΠΙΟ σημαντικά. Και τα συναισθήματά σου κάνουν κύκλους. Η περιγραφή αυτού του συναισθήματος είναι "χαρμολύπη". Τί λέξη και αυτή! Χαρά, ευγνωμοσύνη που είσαι μια χαρά, απογοήτευση, κακία, αδιαφορία. Α! έχω γίνει κακός άνθρωπος. Εύχομαι όσοι με πειράζουν, όχι να καούν στο πυρ το εξώτερο, αλλά να πάθουν κάτι ΤΩΡΑ! Γιατί τί να το κάνω το πυρ το εξώτερο? Μήπως θα είμαι εκεί να δυναμώνω τη φωτιά? Αντε να καούν τα κάρβουνα. Μέχρι τότε εγώ βράζω στο ζουμί μου. Και ως γριά κότα έχω μπόλικο!