Ενοικιάζεται

Μέσα στην κρίση ξενοικιάστηκε ένα διαμερισματάκι που ανήκει στα συμφέροντα της δυναστείας μου εεεε της οικογενείας μου εννοώ. Και άρχισαν τα βάσανα. Βρήκα πολυτεχνίτη ο οποίος τα κάνει όλα και συμφέρει και είναι της εμπιστοσύνης μου. Το κακό ήταν ότι έπρεπε να τρέχω μαζί του να βρούμε μπογιές, να βρούμε μπρίζες, να βρούμε ξύλα να αλλάξουμε το πάτωμα, να φορτώσω το αμάξι με τα ξύλα και να γυρίσω από το Κορωπί εως το σπίτι με τη φοβερή ταχύτητα των 20km μη μου φύγει κανα ξύλο από την οροφή και βρεθώ στη στενή.
Το σπίτι έγινε κουκλί και άρχισε το βάσανο αναζήτησης ενοικιαστή. Εβαλα αγγελίες παντού, μαζί και την τιμή για να μη με ζαλίζουν "κυρία πόσο ντίνετε τα διαμερίσματα, πόσοι κοράνε μέσα" και κάθε απόγευμα τρέχω να δείχνω το σπίτι. Λοιπόν ο κόσμος ή δεν ξέρει τί θέλει ή νομίζει ότι θα βρεί το παλάτι. Το τί έχω ακούσει.... "- Α δεν θέλω δεύτερη ντουλάπα ένας άνθρωπος είμαι" ή "- Εχει μπανιέρα και όχι ντουζιέρα!" Ναι καλή μου θα σου βάλω και τζακούζι! "Α πα πα κουζίνα στο φωταγωγό" "- Μπράβο φωτεινά χρώματα το έχετε βάψει, αλλά έχει μικρή κουζίνα και εγώ μαγειρεύω, μήπως αν ρίχνατε τον τοίχο;" Θα τον ρίξω με το κεφάλι μου με αυτά που ακούω! "- Αχ μήπως ξέρετε τα δρομολόγια των λεωφορείων;" Ναι, βασικά είμαι σταθμάρχης! "- Ωραίο είναι, θα το περιγράψω και θα σας τηλεφωνήσω" Μισό λεπτό να σας δώσω και μια φωτογραφία του!
Αλλοι πάλι θέλουν ακριβή περιγραφή από το τηλέφωνο, ή απλά ρωτάνε τη χρονολογία που χτίστηκε η πολυκατοικία και μόλις μάθουν, το κλείνουν!
Και κανείς μα κανείς δεν κάνει παζάρια στην τιμή!