ή αλλιώς 33 μέρες ακόμα. Αχ σαν τους φυλακισμένους μετράω τις μέρες μέχρι το επόμενο τριήμερο. Κώλο δεν μπορώ να βάλω κάτω, και τα καλύτερα έρχονται μια που θα αρχίσω τα μπάνια (όχι τα ιαματικα). Μόλις γύρισα και σκέφτομαι που θα με φωτίσει το Αγ. Πνεύμα να πάω. Επεράσαμε όμορφα όμορφα όμορφα. Μόνο που είχε κρύο, και αντί για να πιάσουμε τον μάη, πιάναμε και φοράγαμε 3-3 τις μπλούζες. Και αν και είχαμε λίγη δυσκολία στην κινητικότητα με τόσα ρούχα, πήγαμε παντού. Στο Μεγάλο Σπήλαιο, στην Αγ. Λαύρα, στην Πλατανιώτισσα, στο σπήλαιο Λιμνών. Κάναμε δηλαδή όλα όσα κάνουν οι τούριστ (και τα καπη). Ας τα πω από την αρχή. Φτάσαμε χωρίς να βρούμε κίνηση την Πέμπτη κατά τις 8 σε ένα ξενοδοχείο Α Δ Ε Ι Ο. Βρε κανείς! κοιτάγαμε απο δώ, από εκεί, μόνο κάτι γάτες υπήρχαν. Και αφού νιαουρίστικα δεν γνωρίζω, ούτε το τηλέφωνο του ξενοδοχείου είχα μαζί, περίμενα κανα 5λεπτο κόβοντας βόλτες γύρω γύρω ώστε να ξεπιαστώ. Μετά από λίγο ήρθε η ιδιοκτήτρια, αφήσαμε τα πράγματα, και κατεβήκαμε στα Καλάβρυτα. Αλλη ερημιά εκεί. Εκτός από τα τουριστικά μαγαζιά και τα ταβερνεία που ήταν ανοιχτά, στο δρόμο ψυχή. Βρήκαμε ένα ωραίο ταβερνάκι "το σπιτικό" και φάγαμε τον αγλέορα πάλι. Μια που στο χοτέλι είμασταν μόνοι, πήραμε να πιούμε και τα κρασάκια μας. Πώς ανοίγεις όμως το κρασί χωρίς ανοιχτήρι? Αγοράσαμε και ένα τριμπουσόν. Επιστροφή στο ξενοδοχείο και άραγμα για κρασί και συζήτηση. Πιάνω το ανοιχτήρι μου μένει στα χέρια. Βρε καλή δουλειά που κάνει το Legofer σκέφτηκα...Ποπάυ με έχει κάνει. Και πριν προλάβω να χαρώ, καταλαβαίνω ότι ήταν πλαστικό!!!! Ελεος δηλαδή! ούτε παιχνίδι να ήταν. Ο επιμένων όμως νικά και ήπιαμε από ένα ποτηράκι.
Την επόμενη μέρα άντε λέμε να δούμε για εισιτήρια για τον οδοντωτό. Μέγα λάθος που δεν είχαμε κλείσει. Ηταν πρωτομαγιά και είχαν απεργία! Ελεος δηλαδή. Ενα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της περιοχής είχε απεργία! Δικαιώμα τους φυσικά, αλλά βάλε και ένα προσωπικό ασφαλείας, ώστε να δουλέψει. Εσοδα για τον Δήμο θα είναι. Τις επόμενες μέρες φυσικά, δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε στη μαύρη αγορά. Ετσι βγάλαμε φωτογραφίες την παλιά ατμομηχανή που ευτυχώς έχουν διατηρήσει 
και πήγαμε στο Σπήλαιο Λιμνών για να παρηγορηθούμε. Ολοι είχαμε ξαναπάει, αλλά κανείς μας δεν το είχε δει γεμάτο με νερό. Μαγευτικές εικόνες. Και η ξενάγηση κατατοπιστική αλλά μόνο για Ελληνες. Ενα ζευγάρι Ολλανδών που ήταν στο γκρούπ μας, αν δεν του μεταφράζαμε, τί έλεγε ο ξεναγός, θα έφευγε με λειψές γνώσεις.
Κοντεύω να γίνω γραφική, αλλά με πληγώνει που δεν φροντίζουμε την πατρίδα μας. Ο σταθμός των Καλαβρύτων και της Ζαχλωρούς ήταν εντελώς εγκαταλελειμένοι. Σταθμοί που γνωρίσαν δόξα και που είναι τόσο όμορφοι. Υπάρχει αρκετός κόσμος που αγαπάει τα τρένα. Αντί να κοντεύουν να τους πέσουν οι σταθμοί στο κεφάλι, θα μπορούσαν να τους είχαν συντηρήσει, να είχαν βάλει και 2 κούκλες μέσα, ντυμένες με τα ρούχα της εποχής και να φχαριστιόταν ο κόσμος. Διαβάζω τί αγώνα δίνουν "οι φίλοι του οδοντωτού" για τα αυτονόητα και μου 'ρχεται να κλαίω.
Οι μικρές φωτογραφίες από εδώ. 
Το 3ήμερο με γέμισε με όμορφες εικόνες, χαλάρωσα, απογοητεύτηκα για την κατάσταση που επικρατεί, και βάζω πλώρη για το επόμενο.
Τί φταίω που οργιάζει η φαντασία τους? Με τους διαλόγους πάντως μεταξύ εμού και γερόλυκου συγκρατιόμουν, καθότι είμαι κιουρία, να μη γελάσω και προδοθώ. Και φανταζόμουν τη στιγμή που θα σκάσω με το κανώ στην παραλία και θα με τρελέναν στο πείραγμα όπως και έγινε.
Τί να κάνω που είμαι πτωχά πλην τίμια νεαρά με ελαττώματα πλουσίας. Τίποτα λιγότερο από αυτό δεν θέλω. Α! και μια που την άλλη βδομάδα έχω τη γιορτή μου, δεν αρχίζετε τις εισφορές σε χρήμα από τώρα?
