Ενα απόγευμα στο Μουσείο Ακροπόλεως

Είχα λιώσει να σιδερώνω χιτώνες και να γυαλίζω σανδάλια και αφού δεν ξέραμε το dress-code είπαμε να είμαστε in. Επρεπε να είμαστε κιουρίες στην επίσκεψή μας στο μουσείο. Είμασταν και πέντε, ζωή να ‘χουμε.
Οργάνωσις φοβερή. Παντού φύλακες να σε παρακολουθούν ωσάν γεράκια.
Το μουσείο είναι η χαρά του μπανιστιρτζή. Βλέπετε όταν σκάβαν για τα θεμέλια, ανακάλυψαν, τί πρωτότυπο, αρχαία. Και είπαν να τα αφήσουν ως έχει και να τα βλέπει και ο κόσμος να θαυμάζει τον πλούτο του υπεδάφους μας. Η μαγκιά όμως είναι ότι τα σκέπασαν με γυαλί και είναι ορατά μέχρι και τον τρίτο όροφο. Βέβαια εσύ μπορεί να κοιτάς αμέριμνος προς τα κάτω και να θαυμάζεις, αλλά και οι από κάτω όροφοι θαυμάζουν και κοιτάζουν εσένα. Γι αυτό προσοχή. Να πάτε με καθαρό βρακί γιατί όπως λένε και οι μανάδες μας ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να σου συμβεί.
Αν ακούσετε την ατάκα «πώ πώ κοίτα τί ωραίο φόρεμα με τόσες πιέτες» μην ψάξετε για κανα φορεματάκι Γκούτσι! Η ατάκα είναι διαχρονική και σίγουρα αναφέρεται σε κάποια κόρη (άγαλμα ντε).
Αν δείτε άγαλμα να ακουμπάει χαλαρά τον αγκώνα πάνω σε μία ασπίδα σίγουρα βλέπετε μπροστά σας την θεά Αθηνά και όχι την Xena the warrior princess. Ενημερώστε τους αλλοδαπούς φίλους σας που έχουν πάθει ντουβρουτζά με αυτά που τους σερβίρουν στο Χόλυγουντ.
Σίγουρα θα προσέξετε ότι σε μερικές κόρες μέσα από το χιτώνα διαγράφεται το στήθος τους. Οοοοοοχι δεν είχαν υφάσματα see-through, ούτε κάναν διαγωνισμό βρεγμένο μπλουζάκι. Αυτή η τεχνοτροπία ονομάζεται «νωπή τοιχογραφία» αν θυμάμαι καλά τί είπε ο ζωγράφος της παρέας.
Θα δείτε επίσης πολλά αναθέματα. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, όταν βγάζαν λεφτά, δεν τρέχαν να τα φάνε σε εταίρες και παλλακίδες. Αντίθετα κάναν αναθέματα ( = τάματα) και ευχαριστούσαν τους θεούς τους.
Οι Καρυάτιδες δεν είναι χοντρόλαιμες ούτε η πλούσια κόμη τους οφείλεται σε ράστα. Οι καρυάτιδες αντικαθιστούσαν τους κίονες και το βάρος της στέγης ακουμπάει απαλά στο κεφάλι τους. Αρα έπρεπε η κατασκευή να είναι στιβαρή και παράλληλα ανάλαφρη, όσο και αν τα μοντέλα της εποχής είχαν λαιμό κύκνου και ήταν γκομενάρες.
Μια που είπα μοντέλα. Ωραίες εποχές τότενες. Οι άντρες με τους κοιλιακούς τους, τα μπρατσάκια γεμάτα μούσκουλα, τα μπουτάκια τους μυώδη. Ούτε χλαπάτσες ούτε κοιλιές. Οι γυναίκες πάλι με τα κραγιονάκια τους, τα ωραία φορεματάκια τους, το ωραίο κορμάκι τους. Ομως φευ! Ατιμη κενωνία! οι άντρες τους προτιμούσαν άλλους κώλους, πιο τριχωτούς από τους δικούς τους. Και χρόνος άφθονος.
Σε εκείνες τις ωραίες εποχές, υπήρχε πραγματική διαφάνεια στα έξοδα του κράτους. Θα δείτε μια στήλη που είναι αναλυτικός λογαριασμός εξόδων. Μην ψάξετε για ανάλογη σύγχρονη στήλη με τον αναλυτικό λογαριασμό εξόδων του νέου μουσείου (του νοσοκομείου, του δρόμου, του σχολείου, το πιάσατε το νόημα).
Η αίθουσα με τα μάρμαρα από τη ζωφόρο του Παρθενώνα δεν με ενθουσίασε. Η ζωφόρος είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο που περιτρέχει τις τέσσερις πλευρές του ναού και βρίσκεται κάτω από το αέτωμα. Και ναι μεν έχουν κάνει αντιστοιχία της κάθε πλευράς στο νέο μουσείο, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω το μεγαλείο της κατασκευής. Θα προτιμούσα να υπάρχει και ένα αντίγραφο του αετώματος από πάνω τους. Αχάριστη καρδιά θα μου πείτε. Εδώ έρχονται φυλές από τα πέρατα της οικουμένης να θαυμάσουν τα αρχαία μας. Ισως φταίνε οι επισκέψεις που κάναμε από τα παιδικά μας χρόνια με το σχολείο στα μουσεία μας. Ισως φταίει ότι έχουμε πολλά! Δεν ξέρω.
Πάντως ένα έχω να πώ. Αν έχεις χρόνο και κάθεσαι και ξύνεσαι, μεγαλουργείς!