Γιατί σε μένα ρε γειτονάκι

Μένω στην ίδια πολυκατοικία στο ίδιο διαμέρισμα από τότε που γεννήθηκα. Είναι παλιά πολυκατοικία και κατά καιρούς, ιδιοκτήτες ανακαινίζουν εξ ολοκλήρου τα διαμερίσματά τους. Μέχρι τώρα έχουμε ανεχτεί δύο ανακαινίσεις. Το διαμέρισμα από πάνω μας, που έκανε να φτιαχτεί ένα χρόνο και το διπλανό μας διαμέρισμα που έκανε να φτιαχτεί περίπου έξι μήνες, αφού το ξήλωσαν όλο. Κάθε μέρα χτυπάγαν, τρυπάγαν, γεμίζαμε σκόνη και ποτέ δεν είπαμε λέξη. Βλέπετε τους ξέρουμε και αυτούς όλη μας τη ζωή. Οταν είμασταν παιδιά, παίζαμε στην αυλή παρέα. Οποτε κλεινόντουσαν έξω, ερχόντουσαν σε μας για βοήθεια. Μιά πόρτα που λένε.

Μέχρι χτες.

Είπαμε να αλλάξουμε το παλιό κλιματιστικό μας και να βάλουμε νέο. Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να βρεις μαστόρια, όχι μόνο κατακαλόκαιρο, αλλά γενικά. Ηδη το ραντεβού είχε αναβληθεί δύο φορές. Χτες λοιπόν εμφανίστηκαν 2 το μεσημέρι. Μέγα σφάλμα κατά τους διπλανούς. Πόση ώρα θέλει να βγεί ένα παλιό κλιματιστικό και να τρυπήσεις να μπεί το νέο? Ούτε ένα τέταρτο! 2.30 λοιπόν χτυπήσαν το κουδούνι με θράσος και απαιτήσαν από τους εργάτες να σταματήσουν γιατί δήθεν ήταν ώρα κοινής ησυχίας. Η φίλη που είχε πάει για βοήθεια, δεν πρόλαβε να τους μιλήσει και την ενημερώσαν οι μάστορες για το συμβάν. Τηλεφώνησε στην αστυνομία και της είπαν ότι ώρα κοινής ησυχίας το καλοκαίρι είναι 3-5.30. Οπότε είμασταν καλυμμένοι. Ελα όμως που 2.45 ξαναχτυπήσαν το κουδούνι με τσαμπουκά. Τους είπε ευγενικά ότι εμείς τόσο καιρό δεν διαμαρτυρηθήκαμε καθόλου με το θόρυβο που κάναν, αλλά αυτές ήταν ήδη έτοιμες για καυγά. Δεν ξέρω αν τους έφταιγε η χτεσινή πανσέληνος. Θεωρώ ανεπίτρεπτα την αναίδεια, τον τσαμπουκά και να βγαίνει κάποιος απο πάνω όταν έχει ήδη λερωμένη τη φωλιά του.

Ευτυχώς γιαυτούς όταν γύρισα σπίτι δεν τους πέτυχα, αλλά ακόμα όποτε το σκέφτομαι φουντώνω.