3 μήνες μετά

τα χέρια μου θα ξεπιαστούν επιτέλους. θα σταματήσω να είμαι σαν τον Τιραμόλα. Αβάσταχτο το βάρος από τα ψώνια της λαϊκής. Θυμάστε φαντάζομαι το σπαραξικάρδιο πόστ που είχα βάλει για το αγαπημένο μου καρότσι της λαικής! Ναι αυτό που ο άσπλαχνος χάρισε στη θεία!
3 μήνες μου πήρε για να ανακαλύψω το τέλειο καρότσι! Ο άσπλαχνος βέβαια είχε κάνει τις προσπάθειές του, αλλά τίποτα δεν με ικανοποιούσε. Το μόνο που βρίσκαμε ήταν καρότσια με σχέδια καρώ, κόκκινα, μπλέ ή μπεζ σε στυλ Burberry. Ειδικά το τελευταίο είναι ο ορισμός του κιτς!
Ωσπου ένα κρύο βράδυ στα μέσα Νοέμβρη, έπεσε το μάτι μου στο ΚΑΛΥΤΕΡΟ καρότσι!
Ο άσπλαχνος βέβαια, που τελικά μάλλον το διασκέδαζε με τη γκρίνια μου όλο αυτό τον καιρό, με έψησε μέχρι να μου το πάρει. Χτες μπήκα σπίτι και δεν άναψα το φως. Αν το είχα ανάψει ο άσπλαχνος θα είχε ξυπνήσει από τα ουρλιαχτά μου. Το καρότσι ήταν εκεί στο χωλ! Μου το έκανε δώρο για τα γενέθλιά μου. Είχε τη διπλάσια τιμή από το προηγούμενο αλλά πείτε μου δεν είναι υπέροχο? Πρόλαβα και το γέμισα! και υπόσχομαι ότι δεν θα χωρίσουμε ποτέ....
.
.
.
.
Μα φυσικά με το καρότσι!