Θα τις κόψω

Τις διακοπές. Δεν είναι πράγμα αυτό. Ολο το χειμώνα περιμένεις να έρθουν. Σου γίνονται τα μάτια κουμπότρυπες από τις σελίδες με ωραία μέρη που θες να πας διακοπές. Ολο το χειμώνα ονειρεύεσαι την γαλαζοπράσινη θάλασσα με την άσπρη άμμο, το νέο μαγιώ, που θα έχεις χάσει κιλά, και θα αγοράσεις, τα ουζάκια που θα πίνεις δίπλα στο κύμα. Και δεν συγκεντρώνεσαι στη δουλειά. Και όσο πλησιάζει η άδειά σου, γίνεσαι χειρότερα. Ζηλεύεις αυτούς που παίρνουν άδεια πρώτοι, και όταν έρθει η σειρά σου να φύγεις, ρίχνεις μαύρη πέτρα πίσω και γελάνε και τα αυτιά σου. Και φεύγεις. Και όλα πάνε όπως τα ονειρεύτηκες και ακόμα καλύτερα. Και δυστυχώς οι μέρες περνάνε γρήγορα. Και έρχεται πάλι η μέρα της μαρμότας, καθισμένος μπροστά στο ΠιΣι να σχεδιάζεις τις επόμενες διακοπές.
Γιαυτό σας λέω. Θα τις κόψω.
Παρόλο που γύρισα την Πέμπτη και κανονικά θα έπρεπε να έχω προσαρμοστεί ήδη, νομίζω ότι ακόμα ακούω το θρόισμα των φύλλων, ότι βλέπω τις πεταλούδες να πετάνε μέσα στα έλατα και ότι βουτάω στα κρυστάλινα παγωμένα νερά του ποταμού. Κανονικά είμαι παιδί της θάλασσας. Αλλά φέτος πήγα και στο βουνό και δεν μπορώ να συνέλθω!
Ημουν μόνη μέσα στη φύση. Δεν άκουγα ρακέτες, δεν μαλώναν για τις ξαπλώστρες, δεν μου έπαιρνε το κεφάλι ο αγέρας των Κυκλάδων, δεν πλήρωσα την μαρίδα για αστακό.
Αντε τα κεφάλια μέσα πάλι. Και μην ακούσω κανέναν να λέει "καλό χειμώνα". Τώρα που αδειάσαν οι παραλίες, θα πιάσω πρώτη ξαπλώστρα κύμα.