Μέχρι το τέλος του κόσμου

«Στις 21 – 12 έρχεται το τέλος του κόσμου!
Μάγιας είσαι;»
- «Μη στεναχωριέσαι ρε! Τα δανεικά που μου έδωσες θα στα γυρίσω, ο κόσμος να χαλάσει».
- «Αγαπητοί Έλληνες, συγχαρητήρια για την εκταμίευση της νέας δόσης.
Με αγάπη, οι Μάγιας».

- «Επειδή δεν έχω ξαναπάει σε τέλος του κόσμου, τι να φορέσω;»
- «Εσείς που θα κάνετε τέλος του κόσμου; Εμείς κανονίσαμε να μαζευτούμε σε σπίτι».
- «Μέχρι να έρθει το τέλος του κόσμου λέω να φάω όλα τα μελομακάρονα. Κρίμα να πάνε χαμένα…».
- «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: η NASA επιβεβαιώνει πως στις 21 Δεκεμβρίου 2012, γύρω στις 17:15, ο ουρανός θα σκοτεινιάσει. Το φαινόμενο αυτό λέγεται «νύχτα»».
- «Γαμώτο! Το τέλος του κόσμου πέφτει Παρασκευή! Χάνουμε το Σαββατοκύριακο!».
- «Φήμες λένε πως και να τελειώσει ο κόσμος στις 21 Δεκεμβρίου, το «Κωνσταντίνου και Ελένης» θα συνεχίζει να παίζει κανονικά από μονό του».
- «Την Παρασκευή λέω να ντυθώ με την τελευταία λέξη της μόδας…»
- «‎22/12/2012
-Νιώθω τόσο μόνος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
-Μην φοβάσαι…. εδώ είμαι εγώ
Βασίλισσα Ελισάβετ».

Πηγή: http://www.fimes.gr/2012/12/telos-kosmou-atakes-facebook-twitter/#ixzz2FUqwQ0Lk

Μυαλό ξουράφι

εδω και μήνες ακούω τη μάνα μου να μουρμουράει ότι δεν έχουν έρθει τα εκκαθαριστικά και πως θα κάνουμε την δήλωση. Σήμερα λοιπόν όπως μπήκα σπίτι ήταν κάτι φάκελοι κάτω από την πόρτα. Οπως όλα τα σπίτια έτσι και εμείς έχουμε συγκεκριμένο μέρος που βάζουμε τα γράμματα. Μετά το φαί τα είδε.
"καλά ήρθαν εκκαθαριστικά? πες το βρε άνθρωπε. πάω να τα φυλάξω μαζί με τα άλλα".
και άρχισε το δράμα μου.
την άκουγα στο βάθος να μουρμουράει που είναι ο φάκελλος που είναι ο φάκελλος εδώ τον είχα. έκανα τον ψόφιο κοριό γιατί καταφέρνει πάντα να κάνει αυτό που μου κάνουν και στο γραφείο και το σιχαίνομαι "σήκω λίγο να βρεις τον τάδε φάκελλο, είχα βάλει μέσα ένα τσαλακωμένο χαρτάκι, εκτός και αν το πέταξα" και δυστυχώς για μένα με το που σηκώνομαι από την καρέκλα ακούω "είδες, μόλις σήκωσες τον κώλο σου το βρήκα".
Σήμερα δεν είχα καμμία όρεξη να πάω να ψάχνω για φακέλλους και όταν άκουσα να με φωνάζει η μάνα μου, έτρεξα στο κρεββάτι, κουκουλώθηκα με τους 30 βαθμούς και έκανα ότι κοιμάμαι.
Φυσικά η μάνα μου ξέρει όλα τα κόλπα του πως να με σηκώσει και πως να με εκνευρίσει. Ετσι λοιπόν 2 ώρες μετά αφού μάλλον τον πήρα και λίγο, χτύπησε το κουδούνι η αθεόφοβη. Εχουμε εσωτερικά κουδούνια, για περίπτωση ανάγκης, ο ήχος όμως είναι ίδιος με το κουδούνι της πόρτας. Ο σκύλος άρχισε να γαυγίζει και έτρεξε την εξώπορτα, η μάνα μου και καλά από την κουζίνα φώναζε ποιός είναι και εγώ σηκώθηκα και έτρεξα να μαζέψω τον σκύλο. Σηκώθηκα! μέγα σφάλμα γιατί με είδε και άρχισε "έλα παιδάκι μου να βρούμε (εννοεί να βρεις) τον φάκελλο".
 Εγώ βράχος. Κάπνισα τσιγάρο, έπαιξα με τον σκύλο, μίλησα στο facebook γιατί έβραζα από τα νεύρα, και μετά πήγα.
Και άρχισα να ψάχνω και δεν βρήκα τίποτα. Και δώστου να μουρμουράει "εγώ που τα φύλαγα, ο θεός να με συγχωρέσει, σαν εικόνισμα, που τα έβαλα; " "πάει το μυαλό μου φύρανε", "μα δεν είναι δυνατόν να χάθηκαν, λες και τα πήρε κάποιος" ναι, ναι μπήκε ο κλέφτης και πήρε τα εκκαθαριστικά της εφορίας για να κάνει δική του δήλωση!
μετά από μισή ώρα εγκατέλειψα την προσπάθεια αφού είχα βρεί στο μεταξύ ένα σωρό άσχετα χαρτιά σε απίθανα μέρη. Είπα να κάνω ένα ντουζάκι να χαλαρώσω.
Στο μπάνιο σκέφτηκα μήπως τα είχε βάλει στο σύνθετο και της το είπα όταν βγήκα.
Ομως τα είχε ήδη βρεί.
3 ώρες μετά, θυμήθηκε ότι όταν έβαζε τα χαρτιά στον φάκελλο, είχε χτυπήσει το τηλέφωνο και μια φίλη της, της είχε ζητήσει συνταγή για πατατοκεφτέδες και όταν έκλεισε το τηλέφωνο, έβαλε τα εκκαθαριστικά ανάμεσα στους πατατοκεφτέδες και τον μουσακά.
Και άρχισε να ευχαριστεί τον Αγ. Φανούριο, με μένα να της λέω να του πάρουμε ένα σουβλάκι με πίτα, όπως φανουρόπιτα. Και να λέει "όχι εμένα που θέλει να μου δόσει ο γιατρός φάρμακα για το μυαλό, βρε εγω έχω μυαλό ξουράφι" πως φτάσαμε από τη φύρα στο ξουράφι δεν κατάλαβα. και να λέει "Σώσε με Αγιε μου Φανούριε " και εγώ να λέω "Αγιε μου Σώστη σώσε με, όχι Αγιε μου Φανούρη"
Και δώστου να τρέχει στα εικονίσματα να ανάβει το καντήλι στον Αγιο, μεγάλη η χάρη του αλήθεια με γλύτωσε από άλλο ένα γύρο αναζήτησης και μουρμούρας!

Που είναι το μαγιώ μου;

Κάθε χρόνο το ίδιο δράμα. Οκτώβρη που σταματάνε τα μπάνια, βάζω κάπου το μαγιώ μου για το επόμενο καλοκαίρι. Κάπου εύκολα που να θυμάμαι που είναι. Τον Οκτώβρη του 2011 λοιπόν, πάλι κάπου το έκρυψα επιμελώς. Ολο τον χειμώνα το έβλεπα συνεχώς μπροστά μου. Μου ξύπναγε μνήμες από ηλιόλουστες παραλίες τις συννεφιασμένες μέρες, από γέλια και πειράγματα τις μέρες που είχα τις μαύρες μου, από μέρη μακρινά ή κοντινά τις μέρες που είχα αφραγκιές και ονειρευόμουνα ταξίδια.
Μόλις έπιασαν οι ζέστες φέτος, ήμουν περιχαρής ότι θα βάλω το μαγιώ μου και βουρ για την παραλία. Ομως για άλλη μια φορά πάλι δεν βρίσκω το μαγιώ μου!!!! Εχω ψάξει όλα τα πιθανά και απίθανα σημεία, και όμως αυτό παραμένει άφαντο. Προσπαθώ να θυμηθώ που το εντόπισα τελευταία φορά, αλλά τίποτα. Μέχρι τώρα όμως έχω ανακαλύψει τις ρακέτες που είχα να δω χρόνια, μια ομπρέλλα που τη θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια (άλλα υφάσματα είχαν τότε οι ομπρέλλες) κάτι παλιές μάσκες και κάτι ψάθες ολοκαίνουργιες που δεν θυμάμαι πότε αγόρασα και γιατί κάθε χρόνο αγοράζω άλλη.
Το μαγιώ όμως άφαντο! και επειδή δεν νομίζω ότι το πήρε ο σκύλος να το φοράει για την πισίνα, πάω να ξανα ψάξω!
 

Ο ανεπρόκοπος φεύγει, η ζωή έρχεται

Χωρίζεις. Τα βάφεις μαύρα. Οι μέρες, οι νύχτες δεν έχουν κανένα νόημα. Χτυπιέσαι, γίνεσαι χορηγός στη softex. Ψάχνεις το γιατί που ποτέ δεν θα δοθεί απάντηση. Σκέφτεσαι να φουντάρεις από το πιο ψηλό βουνό. Σκέφτεσαι τους γονείς σου, τους φίλους σου. Ναι στα έλεγαν αυτοί αλλά εσύ είχες πάθει γκαβομάρα από τα πράσινα μάτια, τα πυκνά του μαλλιά. Περιφέρεσαι σαν το ζόμπι. Περπατάς να πας στη δουλειά, περπατάς για το σπίτι. Χάνεις κιλά. Οι φίλοι σου κάνουν τη νταντά. Σε πάνε παντού, σε απιθώνουν σαν ένα σακί με πατάτες. Δεν προσέχεις τί γίνεται γύρω, τί μουσική ακούς, τι σου λένε. Σε κάθε ευκαιρία εσύ λες τα δικά σου. Ξανά και ξανά και ξανά.
Οι μέρες, οι μήνες περνάνε. Να τώρα θα είχαμε επέτειο. Να σήμερα έχει γενέθλια, να πάρει τι σκατά θα κάνω το καλοκαίρι. Και φυσικά κάνεις την πιο ακατάλληλη επιλογή συνταξιδιώτη. Και επειδή γκαντεμιάζεις μόνη σου τις ημέρες που μπορείς να μην σκέφτεσαι τίποτα, στο ταξίδι παθαίνεις από ηλίαση, πονόλαιμο, εντερικά μέχρι που σπας και το ποδάρι.
Φθινόπωρο, χειμώνας. Βροχές, αέρας, χιόνια. Σκέφτεσαι τα φυτά στην βεράντα του. Τα φυτά που κουβαλάγατε παρέα, τα σακιά με το χώμα, τα φυτά που δεν τα άφηνε να πάτε 10 μέρες κάπου, γιατί ποιός θα τα πότιζε και εσυ έψαχνες στο χρυσό οδηγό να βρείς φροντιστή γλάστρας. Γυρνάς σπίτι και τα δικά σου είναι πεσμένα. Βγαίνεις στη δική σου βεράντα με τη βρόχα να πέφτει ράιτ θρου να μαζέψεις. Και τα δάκρυα ακόμα κυλάνε.
Κοιτάς το τηλέφωνο κάθε δευτερόλεπτο, να περιμένεις ότι θα σε πάρει. Ομως αυτός τηλεφώνησε στους φίλους σας, για να πει ηλίθιες δικαιολογίες για το λόγο που χωρίσατε, και πόσο σε εκτιμάει και σ'αγαπάει. Και γίνεσαι τούρμπο γιατί είπαμε αγάπησες, αλλά να μην σε περνάνε και για μαλάκα.
Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά να τραγουδάς από μέσα σου το All i want for Xmas is you και να εμφανίζεται μπροστά σου αντί για τον ανεπρόκοπο, ο Freddy Crouger έτσι βλέπεις εξάλλου οποιονδήποτε τόσους μήνες προσπαθεί να σε πλησιάσει.
Εχεις κάνει όλα τα σενάρια στο μυαλό σου τί θα πεις αν τον δεις ξαφνικά μπροστά σου.
Με τον καιρό, αρχίζεις να πηγαίνεις σε κάθε έκθεση που υπάρχει στην πόλη. Εχεις δει μέχρι και σεμεδάκια σε έκθεση. Φυσικά ούτε αυτό σε ευχαριστεί.
Ερχεται Παρασκευή που ήταν η μέρα που έκλεινες διακόπτες και έτρεχες στο σπίτι σας και σε πιάνει ακόμα και μετά από καιρό, μια μαυρίλα. Ομως ευτυχώς το Σάββατο και την Κυριακή έχεις κανονίσει. Ναι από μόνη σου έχεις κανονίσει.
Αλήθεια για σκέψου πόσα πράγματα έκανες από τότε που χώρισες; πόσες εκδρομές πήγες; πόσους νέους ανθρώπους γνώρισες; πόση ομορφιά είδες γύρω σου;
Και ξαφνικά ένα βράδυ σκέφτεσαι ότι καλά έκανε και σε χώρισε, γιατί σε κράταγε πίσω. Χάρη σου έκανε και σ'ελευθέρωσε.
Απλά ήθελες το χρόνο σου να το δεις.

τα κατορθώματα μιας μάνας

Χτες το πρωί η μαμά μου βγήκε την βόλτα της στο φούρνο και στο σούπερ μάρκετ. Οπως ήταν με τη σακούλα στο χέρι την πλησιάζει ένας νεαρός και ακολούθησε ο διάλογος:
- δεν με θυμόσαστε, είμαι ο Γιάννης από το Χαλάνδρι.
- Με έστειλε ο γιός σας
- δεν έχω γιό, κόρη έχω
- ε ναι η κόρη σας η........
- Βασούλα
- ναι ναι η Βασούλα
- μου έχει δόσει αυτά τα χαρτιά να τα πάω στην εφορία
- μπράβο παιδάκι μου να τα πας
- ναι αλλά πως να τα πάω?
- ε δεν είναι μακριά η εφορία δίπλα είναι με τα πόδια
- όχι όχι δεν καταλάβατε

βγάζει η μάνα μου το κινητό
- μισό λεπτό να τηλεφωνήσω στην κόρη μου
- όχι όχι δεν πειράζει, η κυρία Δήμητρα δεν είστε?
- όχι δεν είμαι η κυρία Δήμητρα και θα τηλεφωνήσω στην αστυνομία.

Ο Γιάννης από το Χαλάνδρι έγινε μπουχός.
Φαντάζομαι ότι το φυσάει και δεν κρυώνει που μια γριά, ήταν διαβασμένη και δεν την πάτησε.
Ενημερώστε τους ηλικιωμένους για τα νέα κόλπα που έχουν βγάλει για να αποσπούν χρήματα. ΠΟΤΕ δεν πρέπει να δίνουν λεφτά αν ένας άγνωστος τους τα ζητήσει για λογαριασμό του παιδιού τους, του αδελφού τους, κάποιου συγγενή. Καλύτερα να είναι τρομαγμένοι και υποψιασμένοι από πριν

ολα αλλαζουνε

αχ δεν μπορώ τις αλλαγές. Το διπλανό διαμέρισμα ξενοικιάζεται μετά από 20 χρόνια. Σήμερα πήγα και είχε κούτες παντού. Οι τοίχοι άδειοι. Σε έναν μήνα δεν θα ακούγεται κανείς από δίπλα. Σκέφτομαι τις μουσικές που ακουγόντουσαν, τις φωνές, τα κλάμματα των μωρών, τις κατσαρόλες που κοπανάγαν, τη φωνή που βάζαμε από τον φωταγωγό σε περίπτωση που θέλαμε κάτι. Οι άνθρωποι προχωράνε τη ζωή τους. Τους δόθηκε μια ευκαιρία να ζήσουν ανθρώπινα στην επαρχία. Και εγώ κολημένη εδώ να ονειρεύομαι την επόμενη εκδρομή, να μυρίζω νοερά το βρεγμένο χώμα, να ακούω τα κύματα.
Δεν μπορώ τις αλλαγές σας λέω!