φέρτε μου ουιιιιιιιιιιιιιθκι

«Το νερό της ζωής» - uisge beatha -, όπως λεγόταν στην κελτική διάλεκτο, το ουίσκι, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έμβιου οργανισμού. Γέννηση, ανάπτυξη, θάνατος και αναγέννηση.
Η ποικιλία του ουίσκι και η δυνατότητα τεράστιας επιλογής οφείλεται κατά κύριο λόγο στα διαφορετικά είδη σπόρων που χρησιμοποιούνται κατά τη ζύμωση, στην πηγή του νερού καθώς και στο προσωπικό στιλ του παραγωγού. Η ποικιλία αυτή σε συνδυασμό με τη χρήση του αποτυπώνεται και στην ονομασία.
Οι Σκοτσέζοι και οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που απέσταξαν ουίσκι αφού έμαθαν την τέχνη της απόσταξης από τους Άραβες και τους Κινέζους στις αρχές του 6ου μ.Χ. αιώνα. Η πρώτη κατά κοινή ομολογία, ιστορική αναφορά του ουίσκι εντοπίζεται το 1494. Σε καταχώριση του υπουργείου Οικονομικών της Σκωτίας, ο τότε βασιλιάς Τζέημς ο Δ' παραγγέλλει «οκτώ bools (μεζούρα της εποχής) βύνης στο μοναχό Τζον Κορ για τη παραγωγή uisge beatha».
Οι λόγοι αυτής της παραγγελλίας ήταν καθαρά ιατρικοί, καθώς εκείνη την εποχή, τόσο οι μοναχοί, όσο και οι χωρικοί, έπιναν το οινοπνευματώδες αυτό ποτό, ως φάρμακο. Οι σπόροι κριθαριού, σιταριού κ.α. πλεόναζαν και η μετέξελιξη της πρωτόγονης μπίρας δημιούργησε το ουίσκι, ένα «φάρμακο» που είχε θεραπευτικές ιδιότητες και συνέβαλε στη μακροζωία.Με την εξέλιξη της απόσταξης, την προσθήκη του προσωπικού ύφους του κάθε παραγωγού, το uisge beatha κατέληξε να ονομάζεται whisky τον 18ο αιώνα. Οι Καναδοί και οι Σκοτσέζοι χρησιμοποιούν σήμερα αυτήν την ονομασία, την ίδια στιγμή που Ιρλανδοί και Αμερικανοί προσθέτουν ένα e (whiskey). Ωστόσο, προτού το «νερό της ζωής» καθιερωθεί παγκοσμίως με αυτές τις δύο ονομασίες, στην Ευρώπη οι Γάλλοι το αποκαλούσαν eau-de-vie και οι Λατινογενείς χώρες aqua vitae.