Θα πιάσουμε κορέους!

Πριν μερικά χρόνια είχα βρεθεί σε παράσταση στο θέατρο Επιδαύρου. Οσοι έχετε πάει θα ξέρετε ότι ο χώρος του πάρκινγκ είναι πολυυυυυύ μεγάλος. Αν πας νωρίς διαλέγεις και κάτω από ποιά ελιά θα αφήσεις το αυτοκίνητο σου. Μετά την παράσταση, συνηθίζαμε να απλώνουμε την λινάτσα μας στο χώμα, να βγάζουμε τους υπνόσακους και να κοιμόμαστε εκεί. Δεν ήταν θέμα τσιγκουνιάς. Μας άρεσε η παραμονή σε αυτόν τον χώρο που όταν αδειάζει έχει άλλη γοητεία.
Φυσικά το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Μια φορά, εκεί που τελείωνε η λινάτσα μας, κολλητά, ήρθε να στήσει σκηνή ένα νεαρό ζεύγος. Ευτυχώς τους πρόλαβα και τους ξαπόστειλα. Οχι ότι κάναν φασαρία ή ότι ήθελα τον χώρο μόνο δικό μου. Αλλά έλεος! Είμαστε την περισσότερη ώρα, φυλακισμένοι μέσα στα διαμερίσματά μας, ακούγοντας τους διπλανούς να βήχουν και να κλάνουν, να μιλάνε να φωνάζουν. Γιατί πρέπει να τους έχω κολλητά και στη φύση?
Πριν μερικές βδομάδες έκανα μία βόλτα από το Καμάρι Ξυλοκάστρου. Στο Καμάρι, πέρασα αξέχαστες εφηβικές διακοπές. Ε! τρόμαξα να το γνωρίσω! Τα τυπικά διώροφα σπίτια που θυμόμουν, είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους υπήρχαν μεζονέτες, συγκροτήματα, πολυκατοικίες μπάι δε σισάιντ οφ κορς! Ρε τζάμπα να μου το δίναν δεν το έπαιρνα. Πώς πάνε και αγοράζουν τις σούπερ-ντούπερ μεζονέτες που είναι μεσοτοιχία με κάποια άλλη ή είναι σε συγκρότημα κατοικιών? Πως πάνε και αγοράζουν διαμέρισμα ως εξοχικό? και μάλιστα τα ακριβοπληρώνουν?
Ενα σάιτ με πωλήσεις κατοικιών να ανοίξετε, θα δείτε πόσα από αυτά πωλούνται.