Γυρισατεεεεεεεεε ;

Ουφ είμαι εξουθενωμένη. Τόσες επισκέψεις είχα να κάνω. Σε 10 καρέκλες (8 ξύλινες, 2 δερμάτινες), σε 1 δερμάτινο καναπέ και σε 1 νερόστρωμα. Σέρνομαι! Τα πόδια μου είναι πρησμένα από το περπάτημα. Εβγαλα τα παπούτσια στο αεροπλάνο και λίγο έλειψε να ανοίξουν τις πόρτες και τα παράθυρα μαζί, να πάρουν αέρα οι άνθρωποι. Ευτυχώς εκείνη την ώρα, μας έσπασε τη μύτη η μυρωδιά του φαγητού και αποφύγαμε το μοιραίο. Από το καθησιό περπατάω με τα πόδια ανοιχτά και τα γόνατα λυγισμένα σαν να έχω κάνει το Αθήνα-Μόναχο με άλογο. Αχ τώρα που είπα άλογο. Πώς θα ήθελα να είμαι άλογο. Να τρέχω στα καταπράσινα λιβάδια της Γερμανίας και της Αυστρίας. Να μασουλάω όλη την ώρα χορτάρι και να πίνω νερό από κελαρυστά ρυάκια. Βέβαια φαντάζομαι ότι μια που είναι η εποχή που το χιόνι λιώνει θα με πιάναν τα λαιμά μου από το κρύο!
Ωραίο πράγμα να σε φροντίζουν πάντως. Ξεκουράστηκα, γέμισα μπαταρίες, κοιμήθηκα σαν φάλαινα στο νερόστρωμα και για άλλη μια φορά θαύμασα την οργάνωση που έχουν. Κρίμα που το οι Γερμανοί είναι φίλοι μας το έλεγε μόνο ο Αρτέμης και ίσως όσοι δουλεύουν στον Α(λφα). Μπορεί να πληρώνουν φόρους σχεδόν για τα πάντα, αλλά φυσικά παίρνουν τα διπλάσια απο εμάς, μέχρι και το πιο μικρό χωριό τους λάμπει από καθαριότητα. Ενα σκουπίδι στο δρόμο δεν είδα! Σε χαιρετάνε παντού λες και σε ξέραν χρόνια. Πας σε εστιατόριο με το σκύλο σου και του φέρνουν και πιατάκι με νερό και όλοι σταματάνε να το χαιδέψουν το ζωντανό. Οχι σαν εδώ που σε λοξοκοιτάνε ακόμα και στη βόλτα του. Πίνεις καπουτσίνο με 2,60 (τιμή στο αεροδρόμιο), όχι σαν εδώ που πίνεις νερόβρασμα και το χρεώνουν 4 τσε βάααααααααλε. Ανοίγεις το παράθυρό σου και δε βλέπεις τη σωβρακοφανέλα του παππού να ανεμίζει σχεδόν μέσα στη μούρη σου. Ακούς πουλάκια και όχι κόρνες και βρισίδια! Κάνεις ποδήλατο και έχεις προτεραιότητα όχι σαν εδώ που στοιχηματίζουν ποιός θα σε πατήσει.
Το μόνο άσχημο είναι ότι με τον ήλιο δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις και έτσι αυτός τους κρατάει μούτρα και δεν εμφανίζεται συχνά. Οπότε...

...σπίτι μου σπιτάκι μου!